Για ένα αναπτυξιακό-προοδευτικό πρόσημο

του  Βαγγέλη Πιλάλη*

Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει μπροστά της να διαχειριστεί πολλά ανοιχτά «μέτωπα» και «αμαρτίες» προηγούμενων Κυβερνήσεων τόσο ως προς το εξωτερικό όσο και ως προς το εσωτερικό και μάλιστα σε σύντομο και πυκνό διάστημα.

Είναι γεγονός ότι «δαπανά» τον περισσότερο πολιτικό χρόνο της, στην προσπάθειά της, να επανατοποθετήσει με διακριτό τρόπο «το ελληνικό ζήτημα» στην κορυφή της Ευρωπαϊκής -και όχι μόνο- πολιτικής και οικονομικής ατζέντας.

Ορθώς πράττει γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να υπηρετήσει τους άμεσους στόχους της οι οποίοι είναι:

• να αποφύγει την παγίδα άμεσης «πιστωτικής ασφυξίας» της ελληνικής οικονομίας που είχαν στήσει ορισμένα διεθνή και εγχώρια οικονομικά – πολιτικά κέντρα.
• να αναδείξει επαρκώς σε διεθνές επίπεδο την ελληνική κρίση ως μέρος των δομικών ατελειών της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής και των μονόπλευρων πολιτικών λιτότητας που επιλέχθηκαν από τους δανειστές.
• να ανοίξει μικρό -πλην όμως πολύτιμο- «παράθυρο» έκτακτης παροχής ρευστότητας σε τράπεζες – δημόσιο – μικρομεσαίες επιχειρήσεις με μη μνημονιακούς και υφεσιακούς όρους.
• να βρει στο εσωτερικό της χώρας -τα σωστά για την συγκυρία- θεσμικά, νομικά και οικονομικά «πατήματά» της.
• να ανιχνεύσει τα πιθανά «μονοπάτια» νέων ευρωπαϊκών ισορροπιών και ευρύτερων γεωπολιτικών συμμαχιών.
• να διαμορφώσει τις βέλτιστες χρηματοδοτικές λύσεις ώστε να αντιμετωπίσει τουλάχιστον την ανθρωπιστική κρίση και το χαμένο εθνικό γόητρο της χώρας.

Πρέπει όμως παράλληλα με την προσπάθεια επιτυχίας του πρώτου κύκλου διαπραγμάτευσης μέχρι και τα μέσα Απριλίου, να συνεχίσει με πιο έντονους ρυθμούς το νομοθετικό της έργο. Η ελληνική οικονομία χρήζει άμεσης ανάγκης προοδευτικών αλλαγών και ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων που θα προάγουν ταυτόχρονα την αίσθηση ασφάλειας και σταθερότητας στην ελληνική κοινωνία.

Μέχρι τον Ιούνιο οφείλει να έχει τελειώσει με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και την αναδιάρθρωση του χρέους διότι εκτός από τους δανειστές-εταίρους («θεσμούς») και την εγχώρια ολιγαρχία (που για ευνόητους λόγους έχουν πολλές αντοχές και καρτερικότητα)  υπάρχει η «χτυπημένη» εγχώρια εργατική τάξη (με την διευρυμένη της έννοια) και η «χτυπημένη» εγχώρια αγορά (με την έννοια της εναπομένουσας μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας και του χαμηλού ποσοστού απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα) που αμφότερες δεν έχουν τα ίδια περιθώρια αντοχών και αναμονής. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις φρόντισαν να τις εξουθενώσουν-στεγνώσουν εισοδηματικά και χρηματοδοτικά όλα αυτά τα χρόνια.

Αν λοιπόν δεν «τρέξει» στην αγορά σύντομα ένα καλά μελετημένο σχέδιο χρηματοδοτικής ενίσχυσης και ανάπτυξης της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, αν δεν υπάρξει σε ένα εύλογο μεταβατικό διάστημα 6-9 μηνών η δυνατότητα δημιουργίας χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας τόσο στον ιδιωτικό όσο και από στον δημόσιο τομέα τότε τα πράγματα δεν θα πάνε καλά ανεξαρτήτως των μεσομακροπρόθεσμων ωφελημάτων της διαπραγμάτευσης.

Είναι βέβαιο ότι το ιδιότυπο-επικοινωνιακό bra de fer με τους «θεσμούς» καθώς και το ανορθόδοξο «κυνήγι» των ανομιών μέρους της ντόπιας ολιγαρχίας δεν αρκεί για να «δικαιωθεί» η αντιμνημονιακή μας κυβέρνηση πολιτικά και ιστορικά από την ελληνική κοινωνία. Τα πάντα θα κριθούν στην σφαίρα της πραγματικής οικονομίας.

Το ηθικό πλεονέκτημα που η συντριπτική πλειοψηφία των υποτελών τάξεων σήμερα αναγνωρίζει στην ελληνική κυβέρνηση δεν της παρέχει απεριόριστο χρόνο  «προστασίας» από τους διάχυτους κινδύνους της οικονομικής στασιμότητας και  δυσπραγίας.

Το παρόν και το μέλλον της παίζεται αφενός μεν στον χρηματοπιστωτικό και δημοσιονομικό χώρο που θα καταφέρει να απελευθερώσει μέσω της σκληρής διαπραγμάτευσης αφετέρου δε στο πόσο γρήγορα θα εκμεταλλευτεί αυτόν τον χώρο, για να εφαρμόσει νέες πολιτικές στήριξης και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.

Ας κυριαρχήσει λοιπόν το προοδευτικό-αναπτυξιακό πρόσημο έναντι του επικοινωνιακού-συμβολικού.

*Μέλος Κεντρικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ